WPROWADZENIE
Zwiększenie zdolności fizycznych dzieci w okresie dzieciństwa i adolescencji w celu maksymalizacji sukcesu sportowego w wieku dorosłym nie jest nowym konceptem, o czym świadczą wcześniejsze programy treningowe dla młodzieży. Badacze wcześniej udokumentowali znaczenie nietraktowania dzieci jak „małych dorosłych” ze względu na wyraźne różnice w rozwoju fizycznym i wzroście. Dlatego trening siły i kondycji dla młodzieży powinien być znacznie inny niż dla w pełni dojrzałych dorosłych.
MODELE DŁUGOFALOWEGO ROZWOJU MOTORYCZNEGO
LONG TERM ATHLETIC DEVELOPMENT (LTAD)
Model długofalowego rozwoju motorycznego taki jak Long Term Athletic Development uwzględnia stan dojrzałości dziecka i oferuje bardziej strategiczne podejście do rozwoju sportowego młodzieży. Model LTAD autorstwa Istava Balyi sugeruje istnienie krytycznych „okien motoryczności” w okresie rozwojowym, w których dzieci i młodzież są bardziej wrażliwe na adaptacje wynikające z treningu. Model ten stwierdza również, że niewykorzystanie z tych okien prowadzi do ograniczenia przyszłego potencjału sportowego. Jednak ten koncept jest głównie teoretyczny i brakuje mu długoterminowych dowodów empirycznych oraz twardych dowodów potwierdzających tezy zamykania się w oknach rozwojowych.
W artykule przedstawię koncepcje długofalowego rozwoju motorycznego, która jest bliższa mojemu podejściu do pracy z młodzieżą oraz na bazie, którego sam wprowadzam plany długofalowej pracy motorycznej w Akademiach Piłkarskich i w pracy indywidualnej z zawodnikami.
EWOLUCJA KONCEPCJI LTAD
Wczesne próby ujednoznacznienia procesu LTAD opierały się na badaniach, które podkreślały różne fazy uczenia się charakteryzujące rozwój elitarnych sportowców: Te wczesne prace zostały rozwinięte przez Coté’a, który po przeprowadzeniu wywiadów z elitarnymi juniorami zidentyfikował 3 odrębne etapy rozwoju specyficzne dla danej dyscypliny sportowej:
- lata nauki (w wieku 6-12 lat),
- lata specjalizacji (w wieku 13-15 lat)
- lata profesjonalizacji (w wieku 16+).
Problemem tego typu modeli jest klasyfikacja zgodnie z wiekiem chronologicznym, co za tym idzie nie uwzględnianie na 1 miejscu różnić biologicznych. Jak wiesz z 1 części artykułu (znajdziesz go ☞TUTAJ) różnice biologiczne winny być pierwszym punktem rozważań w kontekście dozowania bodźców treningowych. Jak wskazują badania (2,3,4) Podejście to zostało wcześniej uznane za wadliwe ze względu na różnice w tempie rozwoju wieku chronologicznego i dojrzałości biologicznej.
W artykule przedstawię koncepcje długofalowego rozwoju motorycznego, która jest bliższa mojemu podejściu do pracy z młodzieżą oraz na bazie, którego sam wprowadzam plany długofalowej pracy motorycznej w Akademiach Piłkarskich i w pracy indywidualnej z zawodnikami.
YOUTH PHYSICAL DEVELOPMENT (YPD)
Youth Physical Development Model, opublikowany w Strength and Conditioning Journal przez Rodrie’a Lloyda i Johna Olivera, dostarcza nam nowego podejścia do długotrwałego rozwoju sportowego. dotyczących treningu dla młodych sportowców, opartych na wzroście i dojrzewaniu. Uwględnia wskaźniki biologiczne i bierze je jako priorytet przy ustalaniu celów treningowych oraz rodzaju adaptacji.
Jest to dlatego, że osoby mogą mieć ten sam wiek chronologiczny, ale znacznie różnić się wiekiem biologicznym, definiowanym jako stadium wzrostu fizycznego danej osoby w odniesieniu do cech szkieletowych, płciowych lub ciała.
Model sugeruje rutynowe gromadzenie danych dotyczących wzrostu i wagi, aby móc zidentyfikować 3 kluczowe czynniki zmian rozwojowych:
- szczytową prędkość wzrostu (Peak Height Velocity – PHV) i
- szczytową prędkość przyrostu masy ciała (Peak Weight Velocity – PWV)
- różnice w wysokości tułowia do długości kończyn (Trunk to Limb ratio – T:L ratio)
PHV odnosi się do maksymalnej prędkości wzrostu ciała i jest używane do charakteryzowania rozwoju osiągnięć w stosunku do okresu gwałtownego wzrostu w okresie dojrzewania.
PWV to etap rozwoju charakteryzujący się szybkim wzrostem masy mięśniowej, będący wynikiem wzrastającego stężenia hormonów płciowych. Poprzez obiektywne pomiaru tempa zmiany wzrostu i masy ciała sugeruje się, że dzieci można trenować zgodnie z dojrzałością biologiczną, a nie wiekiem chronologicznym.
MIT „OKNA MOTORYCZNOŚCI”
Artykuł przeglądowy autorstwa Viru et al. (5) przeanalizowano literaturę i zidentyfikował istnienie naturalnych okresów przyspieszonej adaptacji w zakresie różnych cech biomotorycznych. Sugestią było, że rozwój związany z wiekiem i właściwościami neuronalnymi odpowiada za okno poprzedzające okres dojrzewania, charakteryzujące się zwiększoną koordynacją śród- i wewnątrz-mięśniową oraz poprawą kontroli ruchowej. W przeglądzie zidentyfikowano również okres wzrostu w okresie dojrzewania, ale różnił się on dla różnych cech biomotorycznych.
Adaptacje związane z dojrzewaniem są zwykle indywidualną kwestia i różnią się:
- wzrostem stężenia androgenów (hormonów wzrostu),
- różnicowania typów włókien mięśniowych
- zasobami spoczynkowego ATP i PCr (fosforanu kreatyny)
- dalszym rozwojem jednostek mięśniowo-ścięgnistych i ich kurczliwości (leg stiffness)
Model LTAD przyjmuje, że te okresy przyspieszonej adaptacji stanowią okna możliwości, w których odpowiedzi treningowe są maksymalizowane, przy czym zakłada się, że te okresy szybkiego naturalnego rozwoju reprezentują czas zwiększonej wrażliwości na trening.
Ponadto, zgodnie z modelem LTAD, jeśli dziecko nie angażuje się w odpowiedni trening w konkretnym okresie, to jego potencjał może nigdy nie zostać osiągnięty. Ten koncept wydaje się być zbyt uproszczony i został ostatnio zakwestionowany przez badaczy (6,7,8).
Z kolei badania sugerują, że większość cech sprawnościowych można trenować w okresie dzieciństwa i nie powinny być one ograniczane do konkretnych „okien” na różnych etapach rozwoju (7,9,10).
TEMPO WZROSTU I ADAPTACJA
Etap przed PHV obejmuje wczesne dzieciństwo i dzieciństwo. Dla obu płci wczesne dzieciństwo trwa od 2 do 4 roku życia i charakteryzuje się szybkim wzrostem. Natomiast dzieciństwo dla dziewcząt trwa od 5 do 9 roku życia, a dla chłopców do wieku ok. 11 lat. Ten okres charakteryzuje się ciągłym, stabilnym a jednostajnym wzrostem.
Relatywnie niskie stężenia testosteronu i hormonu wzrostu w czasie przed szczytową prędkością wzrostu ograniczają zdolność do adaptacji strukturalnych mięśni szkieletowych. Dlatego podczas tych etapów dojrzewania adaptacje treningowe są głównie o charakterze neuronalnym. To dzięki przyzwyczajaniu naszego układu nerwowego do różnego rodzaju wysiłku – dziecko poczynią postęp.
Faza szczytowej prędkości wzrostu to okres, w którym występuje największy wzrost szkieletu. Timing i tempo dojrzewania biologicznego są bardzo indywidualne.
Jednak typowo początek okresu wzrostu dojrzewania następuje w około 10 roku życia u dziewcząt i około 12 roku życia u chłopców. Zazwyczaj dziewczęta osiągają szczytową prędkość wzrostu około 12 roku życia, podczas gdy chłopcy kilka lat później, około 14 roku życia.
Pomimo wcześniejszego osiągnięcia szczytowej prędkości wzrostu u dziewcząt, wielkość skoku wzrostu jest większa u chłopców. Po osiągnięciu szczytowej prędkości wzrostu, w końcowym okresie dojrzewania i na początku dorosłości tempo wzrostu zaczyna się zmniejszać.
Tutaj adaptacje treningowe są zarówno ze strony układu nerwowego, jak i układu hormonalnego. Wzrost stężenia hormonów androgennych warunkuje wzrost masy mięśniowej i zmiany w sylwetce młodzieńca. Głównym prowodyrem rozrostu masy mięśniowej jest testosteron. Co ciekawe pomiędzy dziećmi w tym samym wieku chronologicznym różnice w poziomie testosteronu mogą być nawet 100-krotne! W skrajnych przypadkach 13 letni chłopiec A może mieć stężenie testosteronu na poziomie 20-50 ng/dl a jego kolega z klasy może oscylować pomiędzy 300-1000 ng/dl. Tą różnice widać, słychać i czuć ☺︎
ROZWÓJ UMIEJĘTNOŚCI MOTORYCZNYCH
SPRAWNOŚĆ PODSTAWOWA
Umiejętności podstawowego ruchu czy inaczej mówiąc sprawności ogólnej są postrzegane jako fundament dla specyficznych dla danej dyscypliny ruchów sportowych i powinny być typowo skupione w programach rozwoju fizycznego dla dzieci od wczesnego dzieciństwa. Od momentu dojrzewania, młodzież może być wprowadzana do bardziej specyficznych dla danej dyscypliny umiejętności, gdzie umiejętności podstawowego ruchu są testowane w bardziej konkurencyjnych scenariuszach.
Samą sprawność ogólną możemy podzielić roboczo na 3 główne grupy:
- Sprawność lokomocyjna
Na która składają się wszystkie umiejętności powiązane z poruszaniem się w przestrzeni.
- Bieganie
- Skakanie
- Podskakiwanie (skipping)
- Wspinanie
- Zmiany kierunków
2. Sprawność manualna i percepcyjna
To wszystkie zdolności związane z obsługą manualna przyrządów oraz z określaniem m.in. odległości i przestrzeni.
- Odbijanie
- Łapanie
- Rzucanie
- Kopanie4
3. Sprawność nerwowo-mięśniowa
Tyczy się głównych założeń kontroli ciała i ruchu. Odpowiedniej umiejętności napinania mięśni i „czucia” mięśniowego.
- Gibkość
- Stabilność
- Wypychanie
- Przyciąganie
- Balans
SIŁA
Mimo wcześniejszych obaw, teraz uznaje się, że dzieci mogą bezpiecznie i skutecznie uczestniczyć w treningu siły, pod warunkiem, że jest on zlecony i nadzorowany przez odpowiednio wykwalifikowany personel.
Mity na temat ograniczenia wzrostu czy wysokiego ryzyka kontuzji już dawno zostały obalone (12,13) przez praktyków i badaczy. Co więcej trening siłowy został uznany za jeden z filarów pracy nad sprawnością dzieci, młodzieży i dorosłych.
Wielokrotnie udowodniono pozytywny wpływ na podstawowe czynniki warunkujące zdrowy rozwój dzieci m.in.:
- Wzrost gęstości mineralizacji kości
- Ochrona narządów wewnętrznych
- Wzmocnienie układu odpornościowego
- Większy bufor energetyczny poprzez wzrost przekroju poprzecznego mięśnia
- Poprawa koordynacji śródmięśniowej i międzymięśniowej
Siła może również mieć kluczowe znaczenie dla udanego rozwoju podstawowych umiejętności ruchowych. Przez całe dzieciństwo i okres dojrzewania należy uwzględnić trening podstawowych umiejętności ruchowych i umiejętności specyficznych dla danej dyscypliny sportowej. Ich rozłożenie winno być adekwatne do danej osoby lub grupy uwzględniając m.in. wiek treningowy.
Ponieważ podstawowe umiejętności ruchowe takie jak:
- Pchanie przed siebie
- Wypychanie nad głowę
- Przyciąganie do siebie
- Przyciąganie znad głowy
- Przysiad
- Wykrok
- Zgięcie w biodrach
- Rotacje tułowia
- Zgięcie tułowia
są fundamentem dla specyficznych umiejętności ruchowych w sporcie, powinny być one priorytetem już od wczesnego dzieciństwa. Następnie, po tym etapie, można dokonać przejścia z akcentu treningowego na podstawowe umiejętności ruchowe do bardziej specyficznych umiejętności sportowych.
Od momentu osiągnięcia dojrzewania ok. 1,5 roku po PHV, młodzież może być eksponowana na bardziej specyficzny trening siłowy w kontekście swojej dyscypliny. Podstawy będą służyły jako uzupełnienie treningu.
Sugeruje się, że „okno możliwości” rozwoju siły u młodzieży występuje 12-18 miesięcy po osiągnięciu PHV, co zwykle przypada na maksymalny moment wzrostu wagi, czyli Peak Weight Velocity (PWV).
W okresie PWV następuje gwałtowny przyrost masy mięśniowej w wyniku zwiększonej koncentracji androgenów, czyli hormonów odpowiedzialnych za rozrost masy mięśniowej. Wzrost stężeń testosteronu, estradiolu i progesteronu we krwi został bezpośrednio powiązany ze stymulacją szlaków syntezy białek i jest odpowiedzialny za okres wzrostu dojrzewania i adaptacje mięśni i tkanek szkieletowych.
Po osiągnięciu PHV, w około 12 roku życia u dziewcząt i 14 roku życia u chłopców, można rozpocząć akcent treningowy na rozwój hipertrofii Od tego momentu specyfika treningu siły powinna być modyfikowana o metody treningu kulturystycznego (hipertrofii). To doskonały moment na większe skupienie się nad rozwojem funkcjonalnej masy mięśniowej dla dziecka.
Okres dojrzewania jest również kluczowym okresem dla rozwoju mocy, który powinien trwać przez całą dorosłość. Chociaż rozwój mocy jest akcentowany głównie po rozpoczęciu dojrzewania, zaleca się również skupienie na treningu siłowym w fazie przedpuberalnej. Przez całe dzieciństwo i okres dojrzewania można rozwijać szybkość i zwinność. Jednak ze względu na neuroplastyczność związaną z przedpokwitaniem, zaleca się, aby w tym czasie skupić się na opanowaniu umiejętności technicznych, taktycznych i kontroli ruchowej.
Jednak ograniczenie okresu treningu siły do okresu PWV sugeruje, że dzieci mogą stać się silniejsze tylko w wyniku hipertrofii włókien mięśniowych i wzrostu przekroju poprzecznego mięśni. Niemniej jednak jak dowiedziałeś się wcześniej, rozwój siły jest wieloaspektowy i wynika z kombinacji czynników
- mięśniowych,
- neuronalnych
- mechanicznych
Z uwagi na plastyczność układu nerwowego i powstawanie nowym połączeń neuronalnych w okresie pre-PHV, w którym rozwój układu nerwowego naturalnie przyspiesza, sugeruje się, że rozwój siły powinien być uwzględniony w okresie dzieciństwa oraz po okresie wzrostu w okresie dojrzewania jako kontynuacja i progresja.
Model YPD pokazuje, że rozwój siły mięśniowej powinien być priorytetem na wszystkich etapach rozwoju zarówno u chłopców, jak i dziewczynek, mężczyzn i kobiet.
Istnieje szereg badań, które wykazały bliską korelację między siłą mięśniową a prędkością biegu (16), mocą mięśniową (17), zmianą kierunku biegu (18), zdolnościami plyometrycznymi (19) i wytrzymałością (20).
Rozwój siły mięśniowej powinien być również traktowany jako integralna część programów treningowych dla młodych sportowców, nie tylko w celu poprawy wyników sportowych, ale także w celu zmniejszenia ryzyka urazów związanych ze sportem.
Amerykańskie Stowarzyszenie Trenerów Sportowych zasugerowało, że około 50% urazów wynikających z przeciążenia w sporcie młodzieżowym można zapobiec w pewnym stopniu odpowiednim przygotowaniem kondycyjnym (109). Należy jednak podkreślić, że sesje rozwoju siły nie powinny być postrzegane jako dodatek do programu rozwojowego młodego sportowca, ale jako zastępstwo za inny rodzaj treningu (np. trening wytrzymałościowy lub trening umiejętności).
CIEKAWOSTKA!
W badaniu z 2011 r. Clarka i wsp. zbadano, że wysoki poziom wydolności aerobowej w stosunku do niskiego poziomu siły mięśniowe zwiększają ryzyko złamań u dzieci. Jest to związane z brakiem zbudowanego „bufforu” na amortyzowanie obciążenia jakie powstaje w trakcie biegu. Te czynniki podkreślają znaczenie siły w programie długofalowego rozwoju sportowego młodzieży.
MOC I SZYBKOŚĆ
MOC
Okres dojrzewania jest również kluczowym okresem dla rozwoju mocy, który powinien trwać przez całą późniejszą karierę sportową i nie tylko. Chociaż rozwój mocy jest akcentowany głównie po rozpoczęciu dojrzewania, zaleca się również skupienie na treningu siłowym w fazie pre-PHV.
Przez całe dzieciństwo i okres dojrzewania można rozwijać szybkość i zwinność. Jednak ze względu na neuroplastyczność przed PHV, zaleca się, aby w tym czasie skupić się na opanowaniu umiejętności technicznych i kontroli ruchowej.
Umiejętność generowania wysokiego poziomu mocy jest niezbędna dla sukcesu sportowego. To wraz z szybkością, najbardziej pożądana zdolności motoryczna, którą wykorzystuje się m.in. w procesach selekcyjnych i naborowych jako warunkującą możliwość osiągnięcia wysokiego poziomu w danej dyscyplinie.
Model YPD pokazuje, że kluczowy okres rozwoju mocy rozpoczyna się w okresie dojrzewania i trwa przez cały okres dorosłości, głównie ze względu na szybkie poprawy w sile mięśniowej w okresie dojrzewania wynikające z wpływu dojrzewania.
Podobnie jak w przypadku siły mięśniowej, badania sugerują, że moc mięśniowa jest podatna na trening przez całą ontogeneze, chociaż wielkość i tempo rozwoju mogą się różnić przed i po rozpoczęciu okresu dojrzewania.
SZYBKOŚĆ I ZWINNOŚĆ
W kontekście do pracy nad szybkością narosło najwięcej mitów i niedomówień.
Adaptacje we wzrastającym organizmie następujące na wymienionych wcześniej 3 poziomach gwarantują rozwój szybkości na każdym etapie.
W pierwotny modelu LTAD utwierdzino nas w przekonaniu, że dziecko jest podatne na poprawę szybkości tylko w okresach wzmożonej podatności CUN na rozwój. Określane często na 7-9 lat oraz 12-14 lat.
Jednak badania wskazują, że rozwój szybkości u młodych sportowców może być podatny na dojrzewanie (21), co sugeruje, że jak w przypadku wielu składników sprawnościowych, szybkość jest możliwa do wytrenowania i poprawienia przez całe dzieciństwo i okres dojrzewania.
CIEKAWOSTKA!
To może potwierdzać koncepcję okien, w których dominują różne adaptacje treningowe połączone z naturalnym rozwojem, Możliwość wytrenowania danej zdolności pozostaje przez całe dzieciństwo. Z praktycznego punktu widzenia sugeruje to, że dzieci przed okresem dojrzewania powinny skupić się na rozwoju szybkości poprzez plyometrię, opanowanie techniki i trening sprinterski w celu rozwinięcia istniejących cech fizycznych, podczas gdy młodzież powinna skupić się bardziej na treningu siłowym, plyometrii i treningu sprinterskim, aby maksymalizować ogólne zyski w szybkości.
Aspekty szybkości często bywają problematyczne, gdy dziecko zbliża się do okresu dojrzewania. Szybki wzrost długości kończyn w czasie okresu dojrzewania może prowadzić do pogorszenia kontroli ruchowej. Młodzieniec musi nauczyć się poruszać z dłuższymi kończynami, co często wiąże się z zaburzeniami koordynacyjnymi i zjawiskiem młodzieńczej nieporadności.
Dlatego zaleca się monitorowanie tempa wzrostu oraz proporcji długości kończyn do długości tułowia, aby pomóc zidentyfikować okresy możliwego zaburzenia koordynacji. Następnie dostosowanie sesji treningowych, aby pomóc w doskonaleniu wcześniej nabytych wzorców ruchowych.
Swobodne i szybkie poruszanie w charakterystyce konkretnej dyscypliny wiążę się z wymaganiami specyficznymi dla niej. Niemniej jednak aspekty określane mianem zwinności są dość uniwersalne dla każdej z nich. Ciężko jednoznacznie stwierdzić jeden parametr, który decyduje o zwinnym poruszaniu. To kombinacja wielu aspektów nawiązujących do 3 głównych filarów:
- struktury ciała (masa mięśniowa, siła mięśniowa, budowa mięśni i ściegen)
- sprawności neuronalnej (tempie przetwarzania informacji, zdolności widzenia, pobudliwości układu nerwowego)
- mechaniki ruchu (budowa ciała, stosunek długości segmentów ciała do siebie)
Ponieważ siła kończyn dolnych i bieganie na wprost są składnikami zwinności, logiczne jest rozwijanie zwinności i wzmacnianie koordynacji i precyzji wzorców ruchowych już we wczesnych latach przed PHV. Tratujemy to jako budowanie bazy do dalszego rozwoju.
Na podstawie doniesień o korelacji pomiędzy rozwojem siły i mocy a poruszaniem oraz wpływem dojrzewania na wskazane zdolności, można przypuszczać, że okres dojrzewania będzie zatem sprzyjającym czasem na dalszy rozwój zwinności, ponieważ zarówno maksymalna siła jak i tempo rozwoju siły są prawdopodobnie większe dzięki adaptacji struktury mięśni.
Okres pre-PHV został również zidentyfikowany jako okres, w którym dzieci przechodzą szybkie zmiany w układzie nerwowo-mięśniowym a tempo dojrzewania mózgu osiąga szczyt między 6 a 8 rokiem życia oraz między 10 a 12 rokiem życia. Naturalnie, z uwagi na neuroplastyczność (tworzenie nowych połączeń neuronalnych i wzmacnianie już utartych) związaną z okresem przed dojrzewaniem, wydaje się to idealną okazją do nauki kontroli motorycznej, obejmującej podstawowe techniki zmiany kierunku w pierwszej kolejności, a następnie przechodzących do bardziej specyficznych dla danej dyscypliny ruchów związanych z zwinnością, gdy dziecko zbliża się do okresu dojrzewania.
Dlatego też w tym okresie zaleca się tak dużo zabaw ze zmiennymi (np. berki) zamiast zadań zamkniętych i pracy na drabinkach koordynacyjnych, jeżeli chcemy pomóc naszym podopiecznym być zwinniejszym w swojej dyscyplinie.
MOBILNOŚĆ
CIEKAWOSTKA!
Przełom okresu dzieciństwa i dorastania został uznany za najważniejszy czas do wprowadzenia treningu mobilności i elastyczności, podczas gdy w okresie dojrzewania i dorosłości skupiamy się przede wszystkim na utrzymaniu elastyczności. Ważne jest podkreślenie, że w żadnym etapie dzieciństwa ani dojrzewania mobilność i elastyczność nie są głównym akcentem programu treningowego. Mają być wypadkową podejmowanych działań ogólnorozwojowych takich jak budowanie sprawności ogólnej czy trening siłowy w pełnych zakresach ruchu.
WYTRZYMAŁOŚĆ
Zmiany w układzie sercowo-naczyniowym, układzie nerwowym, układzie mięśniowo-szkieletowym i pojemnościach metabolicznych będą wpływać na rozwój wytrzymałości i kondycji metabolicznej przez całe dzieciństwo (22).
Ponieważ czynniki fizjologiczne są ciągle rozwijane w okresie dzieciństwa i dojrzewania, nie jest zaskakujące, że zarówno dzieci przed okresem dojrzewania, w okresie PHV, jak i po okresie dojrzewania, poprawiają wydolność, poprzez podwyższenie poziomu Vo2max.
Model YPD sugeruje, że większą uwagę należy zwrócić na wytrzymałość i kondycję metaboliczną, gdy dziecko zbliża się do dorosłości.
Warto zaznaczyć, w okresie dzieciństwa trening wytrzymałości nie jest celem samym w sobie a wypadkową podejmowanych aktywności.
Wytrzymałość sercowo-naczyniowa jest nieświadomie najczęściej rozwijanym składnikiem sprawności fizycznej, ze względu na pozornie bezpieczny charakter wysiłki. Wykonanie treningu siły, treningu gimnastyki czy innych, wymaga większej wiedzy, lepszego nadzoru trenerskiego co bywa często problemem dla organizatorów aktywności.
Więcej na temat wydolności dzieci znajdziesz w naszych artykułach ☞POD TYM LINKIEM i ☞TUTAJ nr 2
NAJWAŻNIEJSZE WNIOSKI
1. Długofalowy rozwój motoryczny to proces
Nie spiesz się z tym. Planuj krótkie i długie okresy. Zakładaj możliwości poprawki i wliczaj liczne przeciwności trzymając się wcześniej wyznaczonego kursu.
2. Uwzględniaj poziom rozwoju biologicznego dziecka.
Zarówno w doborze środków jak i momentu na trening. Jest wiele zmiennych takich jak zaburzenia koordynacji, okresy PHV/PWV, wzmożona aktywności rozwoju CUN. One mają pomóc Tobie jako trenerowi kształtować lepszych i zdrowszych sportowców.
3. Nie bój się trenować siłowo, ale rób to z głową.
To może być dla Ciebie silne i skuteczne narzędzie do poprawy zdolności motorycznych oraz do prewencji urazów. Pamiętaj o głównych zasadach używania tego narzędzia. Prostym młotkiem może zrobić sobie dużą krzywdę ☺︎
4. Pielęgnuj szybkość!
Szybki jak Zyzgzak McQueen! Tylko nie zapomnij o hamulcach, zmianie kierunku i szybkości głowy. Inaczej wypadniesz z toru.
5. Wytrzymałość jako efekt a nie cel.
Pracując z dziećmi nie skupiaj się na celowanym treningu metabolicznym. Skup się na intensywnych treningach dyscypliny i dobrej jakości pracy komplementarnej. Wytrzymałość będzie wypadkową. Ale pracując ze starszymi… musi się palić!
6. Mobilność jako podstawa
Trening mobilności będzie budował podstawową sprawność. Dozuj odpowiednią ilość różnorodnych ruchów co pozwoli Ci utrzymać elastyczność na dobrych poziomie. Pamiętaj, że piłkarz nie musi być joginem.
CO ZROBIĆ Z TĄ WIEDZĄ?
Po drugim artykule z tej krótkiej serii na pewno Twoja świadomość odnośnie pracy z młodzieżą jest dużo większa. Proces musi być uporządkowany, dlatego koniecznie sprawdź nasze szkolenie DŁUGOFALOWY ROZWÓJ MOTORYCZNY.
4 dniowe szkolenie dające Ci wszystkie informację i umiejętności do prowadzenia treningów grupowych i indywidualnych z dziećmi i młodzieżą. Szkolenie opiera się o praktyczne przykłady z naszej codziennej pracy. Bez lania wody – same konkrety podzielone na 4 moduły:
- Trening siłowy
- Trening szybkości i mocy
- Trening wytrzymałości
- Planowanie treningowe
Szkolenie to 80% praktyki, 10% warsztatowej pracy i 10% teorii niezbędnej do lepszego zrozumienia praktyki.
Potwierdzeniem jakości szkolenia jest ponad 2000 absolwentów, pracujących na co dzień w czołowych Polskich klubach (Lech Poznań, Legia Warszawa, Escola Varsovia, Jagiellonia Białystok, Pogoń Szczecin, Zagłebie Lubin itp.) oraz prowadzących własne biznesy treningowe w całej Polsce.
Widzimy się w Warszawie oraz Krakowie.
Sprawdź dogodny termin dla Ciebie w poniższej liście rozwijanej.
WARSZAWA - Dozbud Arena Ząbki
Od czwartku 28 czerwca do niedzieli 2 lipca
☞ Dołącz do szkoleniaKRAKÓW - Stadion Miejski Hutnik Kraków
Od czwartku 6 lipca do niedzieli 9 lipca.
☞ Dołącz do szkolenia
Michał Kwietniewski
Szkoleniowiec i współtwórca projektu BETTER WAY.
Współwłaściciel Studia Treningu Better Way.
Koordynator przygotowania motorycznego w Akademii Legii Warszawa.
✌︎ PODZIEL SIĘ ARTYKUŁEM ZE ZNAJOMYMI
- Cote J. The influence of the family in the development of talent in sport. Sport Psychol 13: 395–417, 1999.
- Katzmarzyk PT, Malina RM, Beunen GP. The contribution of biological maturation to the strength and motor fitness of children. Ann Hum Biol 24: 493–505, 1997.
- Malina RM, Bouchard C, Bar-Or O. Growth, Maturation, and Physical Activity. Champaign, IL: Human Kinetics, 2004. pp. 41–77.
- Vaeyens R, Lenoir M, Williams MA, Philippaerts RM. Talent identification and development programmes in sport. Sports Med 38: 703–714, 2008.
- Viru A, Loko J, Harro M, Volver A, Laaneaots L, Viru M. Critical periods in the development of performance capacity during childhood and adolescence. Eur J Phys Educ 4: 75–119, 1999.
- Bailey R, Collins D, Ford P, MacNamara A, Toms M, Pearce G. Participant development in sport: An academic review. Sports Coach UK 4: 1–134, 2010.
- Ford PA, De Ste Croix MBA, Lloyd RS, Meyers R, Moosavi M, Oliver J, Till K, Williams CA. The long-term athlete development model: Physiological evidence and application. J Sports Sci 29: 389–402, 2011.
- Oliver JL, Lloyd RS, Meyers RW. Training elite child athletes: Welfare and well-being. Strength Cond J 33: 73–79, 2011.
- Bacquet G, van Praagh E, Berthoin S. Endurance training and aerobic fitness in young people. Sports Med 33: 1127–1143, 2003.
- Rumpf MC, Cronin JB, Oliver JL, Hughes MG. Effect of different training methods on running sprint times in male youth. Pediatr Exerc Sci In press.
- https://journals.lww.com/nsca-scj/fulltext/2012/06000/the_youth_physical_development_model__a_new.8.aspx
- Baker D, Mitchell J, Boyle D, Currell S, Wilson G, Bird SP, O’Connor D, Jones J. Resistance training for children and youth: A position stand from the Australian Strength and Conditioning Association (ASCA). 2007.
- Behm DG, Faigenbaum AD, Flak B, Klentrou P. Canadian Society for Exercise Physiology position paper: Resistance training in children and adolescents. Appl Physiol Nutr Metab 33: 547–561, 2008.
- Beunen GP, Malina RM. Growth and physical performance relative to the timing of the adolescent spurt. Exerc Sport Sci Rev 16: 503–540, 1988.
- Viru A, Loko J, Harro M, Volver A, Laaneaots L, Viru M. Critical periods in the development of performance capacity during childhood and adolescence. Eur J Phys Educ 4: 75–119, 1999.
- Weyand PG, Sternlight DB, Bellizzi MJ, Wright S. Faster top running speeds are achieved with greater ground forces not more rapid leg movements. J Appl Physiol 89: 1991–1999, 2000.
- Wisloff U, Castagna C, Helgerud J, Jones R, Hoff J. Strong correlations of maximal squat strength with sprint performance and vertical jump height in elite soccer players. Br J Sports Med 38: 285–288, 2004.
- Negrete R, Brophy J. The relationship between isokinetic open and closed kinetic chain lower extremity strength and functional performance. J Sports Rehab 9: 46–61, 2000.
- Miyaguchi K, Demura S. Relationships between muscle power output using the stretch-shortening cycle eccentric maximum strength. J Strength Cond Res 22: 1735–1741, 2008.
- Hoff J, Helgerud J, Wisloff U. Maximal strength training improves work economy in trained female cross-country skiers. Med Sci Sports Exerc 31: 870–877, 1999.
- Rumpf MC, Cronin JB, Oliver JL, Hughes MG. Effect of different training methods on running sprint times in male youth. Pediatr Exerc Sci In press.
- Rowland TW. Aerobic response to endurance training in prepubescent children: A critical analysis. Med Sci Sports Exerc 17: 493–497, 1985.